Quetzaltenango

Gisteren, a las 4 de la madrugada, heel erg vroeg dus, ben ik naar Quetzaltenango vertrokken. Collega en zakenman Gustavo en zijn zoon Roger vroegen me mee. Denkend dat we tegen de middag gingen terugkeren had ik er dik zin in. Het bleken twee volle dagen van rondrijden en inkopen in de op één na grootste stad van Guatemala te worden. Ik heb geen spijt dat ik meegeweest ben, maar ben blij dat ik ondertussen terug in mijn habitación ben!

Wegpiraten en dieselverslinders

Het was een drie-uurdurende rit. Met dank aan de slingerende bergwegen, die zelfs meer putten dan U-bochten tellen, heb ik mijn hoofd op alle mogelijke manieren gestoten aan de binnenkant van de pick-up. Nogmaals: van spookrijders moet je hier niet verschieten. Van wegenwerken wel. Zo zouden er heel wat meer mogen zijn. Ik moet wel zeggen, we zijn er zowaar gepasseerd! Jammergenoeg niet door de staat gesponsord. Mensen die langs de weg wonen, waren putten aan het vullen met wat ze konden vinden, tol vragend aan reizigers en handelaars die wouden passeren. Blijkbaar wordt het hier zo gedaan.

De meerderheid van de auto's zijn zware diesels. Grote en oude pick-ups stoten liter na later uit. Ook in de stad worden motors boven fietsen verkozen. Hier kan ik door het bergachtige landschap en steile hellingen zeer goed inkomen. Achter de camionettas, de 'chicken busses' hangt permanent een zwarte rookwolk. Elke keer dat ik in de stad mijn longen vulde met een nieuwe lading lucht, had ik het gevoel dat mijn lippen vastzaten rond de uitlaat van een auto. Nu, hoeveel diesel ze ook verbruiken, de chicken busses zijn prachtig. Verbeeld je de typische gele, Amerikaanse schoolbussen. Verf ze in minstens 5 verschillende kleuren, in aerodynamische patronen en versier ze met quotes, slingers, lichtjes, alles wat je kunt vinden. Zulke voertuigen zijn hier overal te vinden.

Spaghetti en geweren

Na een lange dag van rondrijden en inkopen at ik samen met Roger en Gustavo in een restaurantje in de stad. Net zoals vele winkels en andere eethuizen, bezit ook dit etablissement een bewaker met een schietijzer groter dan mijn onderarm. Angstaanjagend. Zijn de steden dan zo onveilig? Is hier dan zoveel criminaliteit? Ondanks dat ik nog geen getuige van misdaad ben geweest, raadde Roger me wel aan de deur telkens op slot te doen en het raam dicht te houden wanneer we in de auto zitten. Mijn camera mocht ik niet bovenhalen waar andere mensen zijn, om diefstal te voorkomen uiteraard. Spijtig, ik had veel mooie foto's kunnen trekken. Vooral van de bussen dan toch. 

Eens aangekomen in het huisje waar we overnachtten, in een ommuurde wijk, bewaakt aan haar enige poort, was ik uitgeteld. Ik was blij dat ik kon slapen. Ik heb veel en raar gedroomd.

Zaterdag herhaalde het inkopen zich. Eindelijk had ik voetbalschoenen in mijn maat gevonden, na in meer dan tien schoenenwinkels gezocht te hebben! Er zijn niet zo veel mensen hier die groter dan een meter vijfenzestig zijn. Bon, het was immens druk in de stad. Om er zonder ongeval te kunnen rijden moet je een fantastische leerschool achter de rug hebben. Auto's, brommers en voetgangers langs alle kanten. Wanneer we in een winkel moesten zijn en geen parkeerplaats vonden, parkeerden we ons simpelweg naast de al geparkeerde auto's, op de straat. Op deze manier is er een rijvak minder en kunnen personen die dringend moeten vertrekken niet wegrijden. Gelukkig is niemand hier gehaast. Behalve de buschauffeurs dan, zij kunnen niet snel genoeg rijden. 

In de namiddag zijn we dan teruggekeerd naar San Miguel. Tijdens de rit heb ik geleerd hoe ik de Rubiks Kubus kan oplossen en eens aangekomen heb ik het gevierd met een fles rode wijn en pindanootjes. Tot daar mijn uitje naar de stad.