Clases de Inglés

Velen vragen wanneer ik hun kinderen Engels aanleren zal. Anderen willen zelf lessen krijgen. Nee kan ik moeilijk zeggen, het is van groot belang. De Migueleense Guatemalteken willen Engels leren: om naar Amerika te emigreren of gewoon om het te spreken. Door gebrek aan mensen die de taal beheren zal ik het maar proberen.

Proeflessen

De eerste twee weken van december had ik al enkele proeflessen gegeven, die best in de smaak vielen. Elke les kwamen meer en meer mensen opdagen. Ik begon met een bescheiden klasje dat op korte tijd veertig leerlingen werden. Wat me immens irriteert, is de Guatemalteekse gewoonte altijd en overal te laat te komen. Niet alleen was meer dan de helft te laat met het inschrijven, op het aanvangsuur van de les zaten nooit meer dan 3 personen in de klas...

De lessen waren een hele ervaring om te geven: mijn eerste keer voor een klas, niet enkel voor kindjes maar ook voor mensen die drie keer mijn leeftijd en tien keer mijn levenservaringen hebben! Het feit dat ik ze in het Spaans geef zorgt ervoor dat ik uren en uren voorbereidingswerk heb. Eigenlijk vind ik dat best oké. Het zorgt ervoor dat het leren van het Castiliaans in een stroomversnelling komt, het was bijna stilgevallen... 

Tijdens de lessen ondervind ik echter enkele moeilijkheden. Niemand heeft ooit naar Engelse muziek geluisterd, Engelse films gekeken. Waarom zou men ook? Alles is in het Spaans gedubd.  Dit zorgt voor een rampzalige uitspraak. De klanken v, u, uu, i, ou en vele anderen zijn ongehoord en ongebruikt. Wanneer ik een korte zin laat herhalen, mag ik me gelukkig prijzen als ik evenveel lettergrepen terugkrijg van de klas. Degenen die het lef vinden hun mond niet te houden, het nieuwe uit te proberen, hebben totaal geen idee wat ze net gelezen hebben. De Engelse schrijfwijze trekt nergens op! Hoe zeg je dit? Hoe kun je dat uitspreken? Wat moet ik nu weer zeggen?  Er zijn wel enkelen die sneller gaan, wat terug een moeilijkheid is. Het verschil tussen hen en de traagsten is immens. Sommigen kunnen al een heuse conversatie opstellen, terwijl anderen het moeilijk hebben nieuwe informatie te verwerken, en zodoende niet begrijpen dat 'to be' een infinitief is, die je vertaalt als 'ser' of 'estar', hoeveel keer ik het ook uitleg. Op welk tempo moet ik de lessen nu geven? Wat doe ik met degenen die met hun vingers zitten te draaien en wat met degenen die de beste bedoelingen hebben, maar nog een halfuur nodig hebben om het verschil tussen een adjectief en een substantief te begrijpen? Het is de lack aan overheidsgesubsidiëerd onderwijs die mij het nu moeilijk maakt, maar niet enkel mij. Degenen die niet kunnen schrijven zien af.

Cursus

Het is wel leuk dat ik die lessen heb gegeven, op die wijze hebben zowel ik als de leerlingen een idee wat te verwachten van de grote cursus, die maandag 11 februari begint. Per maand laat ik inschrijven, per maand maak een aparte cursus. Ik ben al even bezig met deze voor te bereiden: ik steek er veel in, op de korte tijd dat ik hier ben wil ik zo veel mogelijk kennis kunnen doorgeven. Het probleem met de inschrijvingen is terug hetzelfde. Ik organiseer vier verschillende klassen, omdat er veel vraag was. Twee voor volwassenen, één voor wat oudere en één voor wat jongere kinderen. Op het moment zijn er nog maar drie inschrijvingen, binnen een week zetten we aan. Ik ben ervan overtuigd dat, eens de klassen beginnen, er opeens terug vier keer zo veel mensen gaan komen die zich ter plekke nog willen inschrijven. 

Een enkele les zal er als volgt uitzien: 

-Are you ready? (enkel vatbaar voor midden- en exmiddenbouwers)

-The Morning Verse opzeggen

-Vocabulary list overlopen, bijvoorbeeld 'introducing yourself' of 'in the classroom'

-Enkele voorbeeldoefeningen over die lijst maken

-Korte, leuke spreekoefeningetjes

-Grammatica, theorie bekijken, bijvoorbeeld 'the verb to have' of 'the article'

-Enkele voorbeeldoefeningen daarover maken

-Les afsluiten, spreekoefeningetjes

-Huiswerk: oefeningen afwerken

Meer dan een cursus

Bij aanvang wou ik geen inschrijvingsgeld vragen aan degenen die de cursus wilden volgen. Dit werd me echter door verschillende personen afgeraden, met de reden het koren van de kaf te scheiden. Door een klein bedrag te vragen zullen speelvogels en toeristen thuisblijven. Per maand vraag ik veertig Quetzal, wat overeenkomt met 4,5 euro. Dit is goedkoper dan je normaal betaalt hier voor avondlessen, op die manier kunnen ook de mensen met minder middelen komen. 

Het geld gaat allemaal in een potje in mijn kamer, ik zal het gebruiken om basisspullen zoals handdoeken, onderbroeken, naald en draad, keukenpotten, etc.. mee te kopen. Na het afronden van de laatste cursus, wat eind juni zal zijn, vertrek ik dan met al die spullen naar de armste aldea's, om ze daar uit te delen aan de mensen die amper tweedehands golfplaten hebben om hun huis mee te bouwen. Op die manier is het mogelijk zonder startbudget drie vliegen in een klap te vangen: degenen die het willen Engels aanleren, de lokale handelaars steunen door er zaken te kopen en die dan cadeau te doen aan zei die het nodig hebben. RIP vrije tijd, maar ik ben er blij mee.