De hel van San Miguel

HELLEHONDEN

Twee opties heb ik om te lopen. 's Ochtends om zes uur, met de opgaande zon, voordat het werk begint of na zeven uur 's avonds, na het ondergaan van de zon. Anders is het veel te warm! De laatste tijd verkoos ik de tweede optie, simpelweg doordat om zes uur 's ochtends opstaan na de kerstvakantie me te vroeg was. Het probleem met 's avonds laat lopen is echter de talrijke aanwezigheid van straathonden. Eens de zon weg is, bezitten ze de straten. Naar elke voetganger wordt geblaft, de honden verdedigen als drugshandelaars hun terrein. Van lopers worden ze helemaal gek.

Soms van meer dan honderd meter komen de viervoeters, de beste vrienden van de mens, blaffend aangehold. Eens ze dicht genoeg zijn worden je kuiten geviseerd. Verder lopen is geen optie. Je omdraaien en verdedigen is alles wat je kunt doen. Meestal is het genoeg in de lucht, vlak voor hun snuit, te meppen, terwijl je het geluid TSJ TSJ maakt. Na ongeveer een halve minuut realiseert de hond dan dat jij de baas bent. Met twee honden werkt dit ook nog. Wanneer je een van de beruchte Migueleense gangs, meer dan tien samengetroepte honden, ziet rest je maar één mogelijkheid: een andere straat inslaan.

Doordat de beesten 's nachts de straten domineren, besloot ik terug in de ochtend te lopen. Dan is hun energie op, de meesten slapen. Al betekent dat niet dat de straten veilig zijn.

De zomer begint, de zon komt vroeger op. De honden die wakker blijven worden met de dag agressiever. Vanochtend vielen vijf viervoeters me aan, een normale dag dus. Soms is het meer, soms minder.

Sommige honden vluchten bang weg wanneer ze je zien. Dit zijn de vel over been, uitgehongerde mormels. Sommige dieren laten graag van zich horen maar doen behalve blaffen niet veel. Dit zijn wat sterkere beesten, al weten ze dat een gevecht ze geen goed zal doen. Sommige schepsels zien eruit alsof ze hun niets van je aantrekken, tot het moment dat je ze passeert. In één keer springen ze met open bek en ontblote tanden naar je been toe. Sommigen zijn werkelijke bruten. Van ver hoor je ze aankomen. Deze killers zijn stevig gebouwd, goed gevoed en sterk, het zijn de bazen van het dorp. Zij zijn niet bang van een TSJ of een zwaai met je hand. Zij bijten je aan flarden.

Het waren deze killers die me vanochtend niet af konden. Ze liepen in de velden, nog honderden meters ver toen ik ze al aan hoorde komen. Blaffend kwamen ze dichterbij, tot ze vlak voor me verschenen. Met drie waren ze, groot en gevaarlijk. Schuimende bekken en scherpe tanden zochten me. Het was de eerste keer dat deze killers me viseerden, het was de eerste keer dat ik zo bang was voor een beest.

Al vierenhalf maand zie ik rond me heen iedereen schoppen en slaan op de zielige beesten. Ik heb dat geen enkele keer gedaan, en wou het ook nooit doen. Het blijven levende wezens, ze hebben rechten net als ons. Een schop is constructief op geen enkele manier. Maar dit waren geen zielige beesten. Ik moest achteruit. De muur waarlangs ik me bevond hielp me niet omsingeld te worden. Ze sprongen naar me toe, hadden geen schrik. Het waren zij of ik. Dat was het moment waarop ik besloot al mijn principes even de vuilbak in te smijten. Met nog enkele centimeters muur die  me restte, zette ik me schrap. Op het moment dat één van de drie happend naar me sprong, zwierde ik mijn been recht tegen zijn kin. Al gebruikte ik niel al mijn kracht, gevoeld had hij het. Hij verdween terug in de velden en zijn kompanen volgden hem. Een auto passeerde op dat moment tussen mij en de honden door, alsof om te bevestigen dat dit gevecht over was.

Met kloppend hart zette ik mijn loop voort.

Ondertussen ken ik de plaatsen al die ik beter vermijd. Het stadion waar we met equipo DIFAM soms voetballen is één straat, driehonderd meter, van het kantoor verwijderd; al stap ik liever twee keer zo ver om blaffers te vermijden. Vijf stuk maken de doorgang onveilig, ze beschermen de huizen van bazen. Is geen van die bazen aanwezig, ben gek om ze te passeren.

SLAPELOZE NACHTEN

Als je gevoelig voor lawaai bent en naar Guatemala op reis wilt gaan, neem dan oordopjes mee! De honden hier blaffen van het minste dat ze zien of horen, zetten zo andere honden aan. Concerten, gegeven door soms vijftig verschillende beesten, mag je uren aan een stuk aanhoren. Wanneer een gevecht om terrein gaande is, word je sowieso wakker, met of zonder oordopjes.

De hanen die zowat elke familie heeft worden helemaal gek van dit kabaal. Hun ritme slaat nergens meer op. Om tien uur 's avonds beginnen ze met kraaien, heel de nacht door. Dit wil dus zeggen: inclusief de haan wiens woonplaats de tuin achter mijn kamertje is. Met veel plezier zal hij me elke nacht wekken.