Aangekomen

Alles wat ik hier doe, hoor, eet, zie, drink, is een eerste keer. De eerste werkweek zit erop en de eerste indrukken zijn opgedaan. De eerste stap op Amerikaanse bodem is een feit en de eerste twijfels zijn weg. Hier volgt dus het eerste verslag uit San Miguel

Tijdens de vlucht was ik verschrikkelijk bang dat ik halsoverkop de foute keuze gemaakt had. Wie in godsnaam laat alles achter om negen maand naar Guatemala te gaan? Wat als het me niet blijkt te liggen? Wat als ik het niet aan kan?  Eens geland in Ciudad Guatemala verdwenen deze gedachten als sneeuw voor de zon, dankzij het warm en welgemeend welkom van Saúl, de pastoor bij wie ik mijn eerste nacht doorbracht. Na een pizza en een pint kon ik dan toch met gerust hart mijn ogen sluiten.

Het eerste wat me overkwam was chaos. Alles is chaos! De kleuren, de elektriciteitsdraden over de straat, de huizen, maar toch wel in het bijzonder het verkeer. Straten met sens unique veranderen zo nu en dan van rijrichting, van snelheidsbeperkingen heeft men blijkbaar nooit gehoord en spookrijden? Als het betekent dat je over minder putten moet rijden, waarom niet? Daarenboven rijdt meer dan half Guatemala rijbewijsloos. Op de laatste flarden straat naar San Miguel, waar ik verblijf, hadden we bijna een frontale botsing met een motorrijder die in tegengestelde richting blind zijn bocht afsneed. Gelukkig kon hij op het laatste nippertje zijn motor van onder ons bumper sturen.

Na de vermoeiende reis had ik toch een lange zondagnamiddag om uit te rusten. Ik heb mijn verblijf en het dorpje verkend, van de zon genoten en ben vroeg gaan slapen. Maandag was ten slotte mijn eerste werkdag.

Zoals elke werkdag begon ook deze om acht uur. We dronken allemaal samen een tas koffie en leerden elkaar wat kennen. Vervolgens mocht ik beginnen met administratiewerk op de computer. Niet veel later namen Gustavo, Pahola en Fredy me mee naar een boerderij. Er waren opvallend weinig mannen in verhouding met vrouwen en kinderen. In groep bespraken we wat er gedaan moest worden om een plantage tegen dieren te beschermen. Wanneer mijn collegas spraken, leken ze op prekers, die niet anders doen dan mensen aan hun lippen hangen. Er werd gesproken over hun manier van leven, blijven volhouden en werken voor een betere toekomst voor de boeren hun kinderen. Dat is toch wat ik ervan afleed. Na slechts één week Spaanse les heb ik nog erg veel te leren.

De dagen verliepen allemaal ongeveer hetzelfde. Een gezonde verhouding tussen het bezoeken van gemeenschappen en boerderijen en administratiewerk. Ik weet al wat ik later niet wil doen. Dinsdag heb ik een minivoetbalwedstrijd gespeeld met 'Equipo Difam', de voetbalploeg van de organisatie waarbij ik werkende ben. Meer wedstrijden zullen volgen.

Iets helemaal anders: Elke maaltijd bevat maïs. Het maakt niet uit dewelke: ontbijt, lunch, avondeten, allemaal. Zelfs de tussendoortjes als het kan. Hier leven de mensen van maïs. Maïs blijkt naast yoghurt trouwens het enige te zijn dat ik écht niet lust. Ik kan er niet aan doen, ik walg al van de geur van maseca. Ik ben blij dat ik alleen woon, zelf kook en me dus kan voorzien van klassieke Belgische kost. 

Echter, alvorens ik bekende gerechten kan klaarmaken, moet ik de juiste ingrediënten zien te vinden op de markt. Deze vindt elke woensdag en elke zondag plaats. Boeren van het hele dorp komen naar het centrum om hun oogst van de week te verkopen. Populair zijn papaya's, koriander, look, bananen, ui en wortel (naast maïs uiteraard!). Net als champignons en kaas, zijn hier geen supermarkten te vinden zoals we die in België kennen. Overal zijn kleine 'tiendas', lokale winkeltjes. Je staat op de stoep en kunt van achter een tralies zaken zoals chips, confituur en frisdrank vragen. 

Ik zou nog erg veel kunnen schrijven, maar nu ben ik moe en wil ik slapen. Dat ga ik dus ook doen. Meer volgt in een volgende aflevering van 'Avontuur met Arthur!' Slaapwel!