Amper twintig minuten geleden gaf ik nog knuffels aan mijn ouders, broer, zus, grootouders en de rest van het gezelschap dat mee was naar het vliegveld. Nu zit ik in Gate 58, in de luchthaven van Zaventem. Al weken stelde ik me dit moment voor met krokodillentranen die over mijn kaken rollen. Vreemd genoeg zijn ze nog steeds kurkdroog.
Het gevoel dat door mijn lichaam stroomt heb ik echter nog nooit eerder mee mogen maken. Ik tril, mijn hart racet. Ik zie een hoogzwangere vrouw. Ik beantwoord sms'jes en denk aan niets. Ik heb een drie-uurlange nachtrust en een stevige koffie achter de rug. Trek heb ik niet. Alles wat ik zie, elke beweging die ik maak, elke stap die ik zet, is nog nooit zo spannend geweest.